ΑΛΕΞΗΣ ΤΣΙΠΡΑΣ : Η ΕΥΡΩΠΗ ΣΕ ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ

Άρθρο του Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στην εφημερίδα Le Monde: Η Ευρώπη σε σταυροδρόμι, 31, Μάη, 2015 Στις 25 του περασμένου Γενάρη, οι Έλληνες πήραν μια θαρραλέα απόφαση. Τόλμησαν να αμφισβητήσουν το μονόδρομο της σκληρής  λιτότητας του Μνημονίου, και να επιδιώξει μια νέα συμφωνία. Μια νέα συμφωνία που θα κρατήσει τη χώρα στο ευρώ, με ένα βιώσιμο οικονομικό πρόγραμμα, χωρίς τα λάθη του παρελθόντος. Οι Έλληνες «πλήρωσαν»  υψηλό τίμημα για αυτά τα λάθη, κατά τη διάρκεια των τελευταίων πέντε ετών, το ποσοστό ανεργίας αναρριχήθηκε στο 28% (60% για τους νέους), το μέσο εισόδημα μειώθηκε κατά 40%, ενώ σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, η Ελλάδα έγινε η χώρα της ΕΕ με το υψηλότερο δείκτη κοινωνικής ανισότητας. Και το χειρότερο αποτέλεσμα: Nα καταστραφεί ο κοινωνικός ιστός, το πρόγραμμα αυτό απέτυχε να αναζωογονηθεί η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας. Το δημόσιο χρέος αυξήθηκε από 124% σε 180% του ΑΕΠ, και παρά τις μεγάλες θυσίες του λαού, η ελληνική οικονομία παραμένει παγιδευμένη σε συνεχή αβεβαιότητα που προκαλείται από ανέφικτους στόχους της δημοσιονομικής ισορροπίας που θα επιτρέψουν περαιτέρω το φαύλο κύκλο της λιτότητας και ύφεσης. Βασικός στόχος της νέας ελληνικής κυβέρνησης κατά τη διάρκεια αυτών των τεσσάρων τελευταίων μηνών ήταν να βάλει ένα τέλος σε αυτό το φαύλο κύκλο, ένα τέλος σε αυτήν την αβεβαιότητα. Κάτι τέτοιο απαιτεί μια αμοιβαία επωφελής συμφωνία που θα θέσει ρεαλιστικούς στόχους όσον αφορά τα πλεονάσματα, ενώ παράλληλα επαναφέρει την ατζέντα της ανάπτυξης και των επενδύσεων. Μια τελική λύση στο ελληνικό πρόβλημα είναι πλέον πιο ώριμη και πιο αναγκαία από ποτέ. Μια τέτοια συμφωνία θα σημάνει και το τέλος της ευρωπαϊκής οικονομικής κρίσης που ξεκίνησε πριν από 7 χρόνια, θέτοντας τέλος στον κύκλο της αβεβαιότητας στην Ευρωζώνη. Σήμερα, η Ευρώπη έχει την ευκαιρία να πάρει αποφάσεις που θα προκαλέσουν μια ταχεία ανάκαμψη της ελληνικής και της ευρωπαϊκής οικονομίας, δίνοντας ένα τέλος σενάρια Grexit, τα σενάρια που εμποδίζουν τη μακροπρόθεσμη σταθεροποίηση της ευρωπαϊκής οικονομίας και μπορεί, ανά πάσα στιγμή, να αποδυναμώσει την εμπιστοσύνη των πολιτών όσο και των επενδυτών στο κοινό μας νόμισμα. Πολλοί, όμως, υποστηρίζουν ότι η ελληνική πλευρά δεν συνεργάζεται για την επίτευξη συμφωνίας, διότι παρουσιάζεται τάχα στις διαπραγματεύσεις αδιάλλακτη και χωρίς προτάσεις. Είναι αυτό πραγματικά η περίπτωση; Επειδή αυτές οι στιγμές είναι κρίσιμες, ίσως ιστορικές όχι μόνο για το μέλλον της Ελλάδας, αλλά και για το μέλλον της Ευρώπης, θα ήθελα να εκμεταλλευτώ αυτή την ευκαιρία για να παρουσιάσω την αλήθεια, και να ενημερώσω  υπεύθυνα παγκόσμια την κοινή γνώμη σχετικά με τις πραγματικές προθέσεις και τις θέσεις στην Ελλάδα. Η ελληνική κυβέρνηση, με βάση την απόφαση του Eurogroup στις 20 Φεβρουαρίου, έχει υποβάλει μια ευρεία δέσμη των προτάσεων μεταρρύθμισης, με σκοπό να καταλήξουν σε συμφωνία που θα συνδυάζει σεβασμό για την εντολή του ελληνικού λαού με σεβασμό στους κανόνες και τις αποφάσεις που διέπουν η Ευρωζώνη. Μία από τις βασικές πτυχές των προτάσεών μας είναι η δέσμευση να μειώσει - και ως εκ τούτου να είναι εφικτό - πρωτογενή πλεονάσματα για το 2015 και το 2016, και να επιτρέπεται η χορήγηση υψηλότερων πρωτογενών πλεονασμάτων για τα επόμενα έτη, καθώς αναμένουμε μια ανάλογη αύξηση των ρυθμών ανάπτυξης της Ελληνική οικονομία. Μια άλλη εξίσου θεμελιώδης πτυχή των προτάσεών μας είναι η δέσμευση για την αύξηση των δημοσίων εσόδων μέσω ανακατανομής του βάρους από τα χαμηλότερα και μεσαία στρώματα στα ανώτερα αυτά που έχουν ουσιαστικά αποφύγει την καταβολή μεριδίου που τους αναλογεί για να βοηθήσουν στην αντιμετώπιση της κρίσης, δεδομένου ότι έχουν προστατευτεί τόσο από την πολιτική ελίτ όσο και από την Τρόικα που έκανε τα "στραβά μάτια". Από την αρχή, η κυβέρνησή μας έχει αποδείξει με σαφήνεια την πρόθεση και την αποφασιστικότητα να αντιμετωπίσει τα θέματα αυτά με το να θεσμοθετήσει ένα συγκεκριμένο νομοσχέδιο για την αντιμετώπιση της απάτης που προκαλείται από τις τριγωνικές συναλλαγές της, και με την εντατικοποίηση των τελωνειακών και φορολογικών ελέγχων για τη μείωση του λαθρεμπορίου και της φοροδιαφυγής. Ενώ, για πρώτη φορά μετά από χρόνια, θα χρεώνονται οι ιδιοκτήτες των μέσων ενημέρωσης για τις ανεξόφλητες οφειλές τους έναντι του ελληνικού δημόσιου τομέα. Οι δράσεις αυτές να αλλάξουμε τα πράγματα στην Ελλάδα, όπως μαρτυρούν την επιτάχυνση των εργασιών των δικαστηρίων να απονείμει δικαιοσύνη στις περιπτώσεις ουσιαστικής φοροδιαφυγής. Με άλλα λόγια, οι ολιγαρχικοί που χρησιμοποιήθηκαν για να προστατεύεται από το πολιτικό σύστημα έχουν πλέον πολλούς λόγους για να χάσουν τον ύπνο τους. Εκτός από αυτούς τους πρωταρχικούς στόχους που ορίζουν τις προτάσεις μας, έχουμε επίσης προσφέρει εξαιρετικά λεπτομερή και συγκεκριμένα σχέδια κατά τη διάρκεια των συζητήσεών μας με τα θεσμικά όργανα που έχουν γεφυρώσει την απόσταση μεταξύ των αντίστοιχων θέσεων μας που μας χώρισε πριν από λίγους μήνες. Συγκεκριμένα, η ελληνική πλευρά έχει αποδεχθεί να εφαρμόσει μια σειρά θεσμικών μεταρρυθμίσεων, όπως η ενίσχυση της ανεξαρτησίας της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων και της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ), οι παρεμβάσεις για την επιτάχυνση της απονομής της δικαιοσύνης, καθώς και παρεμβάσεις σε ότι αφορά τις αγορές προϊόντων για να εξαλειφθούν οι στρεβλώσεις και τα προνόμια. Επίσης, παρά τη σαφή αντίθεσή μας με το μοντέλο ιδιωτικοποίησης που προωθείται από τα θεσμικά όργανα που δεν δημιουργεί ούτε τις προοπτικές ανάπτυξης αλλά ούτε και μεταβιβάζει κεφάλαια στην πραγματική οικονομία και το μη βιώσιμο χρέος, δεχτήκαμε να προχωρήσουμε προς τα εμπρός, με κάποιες μικρές τροποποιήσεις, τις ιδιωτικοποιήσεις για να αποδείξει την πρόθεσή μας να λάβει βήματα προς την κατεύθυνση πλησιάζει την άλλη πλευρά. Συμφωνήσαμε, επίσης, να εφαρμόσει μια σημαντική μεταρρύθμιση του ΦΠΑ με την απλοποίηση του συστήματος και την ενίσχυση της αναδιανεμητικής διάστασης του φόρου, προκειμένου να επιτευχθεί μια αύξηση κατά τη συλλογή και τα έσοδα. Έχουμε καταθέσει συγκεκριμένες προτάσεις σχετικά με τα μέτρα που θα οδηγήσουν σε περαιτέρω αύξηση των εσόδων. Αυτές περιλαμβάνουν μια ειδική εισφορά σε πολύ υψηλά κέρδη, ο φόρος επί e-betting, την εντατικοποίηση των ελέγχων των τραπεζικών καταθετών με μεγάλα ποσά - φοροφυγάδες, μέτρα για την είσπραξη των ληξιπρόθεσμων οφειλών του δημοσίου τομέα, σε ειδικό φόρο πολυτελείας, και ένα διαγωνισμό διαδικασία για τη ραδιοτηλεοπτική μετάδοση και άλλες άδειες, που η Τρόικα συμπωματικά ξέχασε για τα τελευταία πέντε χρόνια. Τα μέτρα αυτά θα αυξήσουν τα έσοδα, και θα το πράξουν χωρίς φαινόμενα οικονομικής ύφεσης, δεδομένου ότι δεν συμβάλουν στην περαιτέρω μείωση της ενεργού ζήτησης και δεν επιφέρει επιπλέον επιβάρυνση στα χαμηλά και μεσαία κοινωνικά στρώματα. Επιπλέον, συμφώνησαν να εφαρμόσουν μια σημαντική μεταρρύθμιση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης που συνεπάγεται την ενσωμάτωση των συνταξιοδοτικών ταμείων και για την κατάργηση διατάξεων που επιτρέπουν κακώς για πρόωρη συνταξιοδότηση, η οποία αυξάνει την πραγματική ηλικία συνταξιοδότησης. Οι μεταρρυθμίσεις αυτές θα πρέπει να τεθούν σε εφαρμογή, παρά το γεγονός ότι οι απώλειες που υπέστησαν τα συνταξιοδοτικά ταμεία, τα οποία έχουν δημιουργήσει το μεσοπρόθεσμο πρόβλημα της βιωσιμότητας τους, κυρίως λόγω των πολιτικών επιλογών και των δύο προηγούμενων ελληνικών κυβερνήσεων και ιδιαίτερα η Τρόικα, οι οποίοι μοιράζονται την ευθύνη για τις απώλειες: τα αποθεματικά των συνταξιοδοτικών ταμείων έχουν μειωθεί κατά 25 δισεκατομμύρια μέσω του PSI και από την πολύ υψηλή ανεργία, η οποία οφείλεται σχεδόν αποκλειστικά στην ακραία πρόγραμμα λιτότητας που έχει εφαρμοστεί στην Ελλάδα από το 2010. Τέλος, και παρά τη δέσμευσή μας για το εργατικό δυναμικό για την άμεση αποκατάσταση της ευρωπαϊκής νομιμότητας στην αγορά εργασίας, που έχει διαλυθεί πλήρως κατά τη διάρκεια των πέντε τελευταίων ετών υπό το πρόσχημα της ανταγωνιστικότητας, έχουμε αποδεχθεί να εφαρμόσουμε τις μεταρρυθμίσεις εργασίας μετά από διαβουλεύσεις μας με τη ΔΟΕ, η οποία έχει ήδη εκφράσει θετική γνώμη σχετικά με τις προτάσεις της ελληνικής κυβέρνησης. Λαμβάνοντας υπόψη τα παραπάνω, είναι λογικό να αναρωτηθεί κανείς γιατί υπάρχει τέτοια επιμονή από θεσμικούς παράγοντες ότι η Ελλάδα δεν έχει υποβάλει προτάσεις. Τι τέλος εξυπηρετείται από αυτή την παρατεταμένη μορατόριουμ ρευστότητας προς την ελληνική οικονομία; Ιδιαίτερα υπό το πρίσμα του γεγονότος ότι η Ελλάδα έχει δείξει ότι επιθυμεί να ανταποκριθεί στις εξωτερικές υποχρεώσεις της, έχοντας πληρώσει περισσότερα από 17 δισεκατομμύρια σε τόκους και αποσβέσεις (περίπου 10% του ΑΕΠ της), δεδομένου ότι από τον Αύγουστο 2014 παραμένουμε χωρίς εξωτερική χρηματοδότηση. Και τελικά, ποιος είναι ο σκοπός των συντονισμένων διαρροών που ισχυρίζονται ότι δεν είμαστε κοντά σε μια συμφωνία που θα βάλει τέλος στην ευρωπαϊκή και την παγκόσμια οικονομική και πολιτική αβεβαιότητα που τροφοδοτούνται από το ελληνικό ζήτημα; Η άτυπη απάντηση ότι κάποιοι κάνουν ότι δεν είμαστε κοντά σε μια συμφωνία, διότι η ελληνική πλευρά επιμένει στις θέσεις της για την αποκατάσταση των συλλογικών διαπραγματεύσεων και αρνείται να εφαρμόσει περαιτέρω μείωση των συντάξεων. Εδώ, επίσης, πρέπει να κάνω ορισμένες διευκρινίσεις: Όσον αφορά το θέμα των συλλογικών διαπραγματεύσεων, η θέση της ελληνικής πλευράς είναι ότι είναι αδύνατο για τη νομοθεσία περί προστασίας των εργαζομένων στην Ελλάδα να μην πληρούν τα ευρωπαϊκά πρότυπα ή, ακόμη χειρότερα, να παραβιάζει κατάφωρα την ευρωπαϊκή εργατική νομοθεσία. Αυτό που ζητάμε δεν είναι τίποτα περισσότερο από ό, τι είναι κοινή πρακτική σε όλες τις χώρες της Ευρωζώνης. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο έκανα πρόσφατα μια κοινή δήλωση σχετικά με το θέμα με τον Πρόεδρο Juncker. Όσον αφορά το θέμα των συντάξεων, η θέση της ελληνικής κυβέρνησης είναι πλήρως τεκμηριωμένες και λογικές. Στην Ελλάδα, οι συντάξεις έχουν σωρευτικά μειωθεί από 20% σε 48% κατά τη διάρκεια των Μνημόνιο χρόνια! σήμερα το 44,5% των συνταξιούχων λαμβάνουν σύνταξη κάτω από το σταθερό όριο της σχετικής φτώχειας, ενώ περίπου το 23,1% των συνταξιούχων, σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat, ζουν με κίνδυνο της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού. Επομένως, είναι προφανές ότι αυτοί οι αριθμοί, που είναι το αποτέλεσμα της πολιτικής του Μνημονίου, δεν μπορεί να γίνει ανεκτή μια τέτοια πολιτική, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε κάθε πολιτισμένη χώρα. Οπότε, ας είμαστε σαφείς: Η έλλειψη μιας συμφωνίας μέχρι στιγμής δεν οφείλεται στην υποτιθέμενη αδιάλλακτη, ασυμβίβαστη και ακατανόητη ελληνικής στάσης. Είναι λόγω της επιμονής ορισμένων θεσμικών φορέων για την υποβολή παράλογων προτάσεων και εμφανίζοντας μια συνολική αδιαφορία για την πρόσφατη δημοκρατική επιλογή του ελληνικού λαού, παρά την δημόσια παραδοχή των τριών θεσμικών οργάνων στην αναγκαία ευελιξία στο να σεβαστούν τη λαϊκή ετυμηγορία . Τι είναι η κινητήρια δύναμη αυτής της επιμονής; Μια πρώτη σκέψη θα ήταν ότι αυτή η επιμονή αυτή οφείλεται στην επιθυμία ορισμένων να μην παραδεχτούν τα λάθη τους και αντ 'αυτού, να επιβεβαιώσει τις επιλογές τους αγνοώντας τις αποτυχίες τους. Επιπλέον, δεν πρέπει να ξεχνάμε την δημόσια παραδοχή που έκανε πριν από μερικά χρόνια το ΔΝΤ ότι έσφαλε κατά τον υπολογισμό του βάθους της ύφεσης που θα είχε προκληθεί από το Μνημόνιο. Θεωρώ αυτό, όμως, να είναι μια ρηχή προσέγγιση. Απλά δεν μπορώ να πιστέψω ότι το μέλλον της Ευρώπης εξαρτάται από το πείσμα και την επιμονή ορισμένων ατόμων. Το συμπέρασμά μου, λοιπόν, είναι ότι το θέμα της Ελλάδα δεν αφορά μόνο την Ελλάδα!  Αντίθετα, είναι το επίκεντρο των συγκρούσεων μεταξύ δύο διαμετρικά αντίθετων στρατηγικών σχετικά με το μέλλον της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Η πρώτη στρατηγική αποσκοπεί στην εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ενοποίησης στο πλαίσιο της ισότητας και της αλληλεγγύης μεταξύ των λαών και των πολιτών της. Οι υποστηρικτές αυτής της στρατηγικής ξεκινούν με την παραδοχή ότι δεν είναι δυνατόν να απαιτήσουν ότι η νέα ελληνική κυβέρνηση ακολουθεί την πορεία της προηγούμενης - η οποία, δεν πρέπει να ξεχνάμε, απέτυχε παταγωδώς. Η υπόθεση αυτή είναι το σημείο εκκίνησης, διότι διαφορετικά, οι εκλογές θα πρέπει να καταργηθούν σε εκείνες τις χώρες που βρίσκονται σε πρόγραμμα. Δηλαδή, θα πρέπει να δεχτούμε ότι τα θεσμικά όργανα θα πρέπει να διορίζουν τους υπουργούς και πρωθυπουργούς, και ότι οι πολίτες θα πρέπει να στερηθούν το δικαίωμα να ψηφίσουν μέχρι την ολοκλήρωση του Προγράμματος. Με άλλα λόγια, αυτό σημαίνει την πλήρη κατάργηση της δημοκρατίας στην Ευρώπη, θέτει τέλος σε κάθε πρόσχημα της δημοκρατίας, και την έναρξη της αποσύνθεσης και της μιας απαράδεκτης διαίρεσης της Ενωμένης Ευρώπης. Αυτό σημαίνει ότι η αρχή της δημιουργίας ενός τεχνοκρατικού τερατουργήματος που θα οδηγήσει σε μια Ευρώπη εντελώς ξένη προς τις θεμελιώδεις αρχές της. Η δεύτερη στρατηγική επιδιώκει ακριβώς αυτό: την διάσπαση και τη διαίρεση της Ευρωζώνης, και, κατά συνέπεια, της ΕΕ. Το πρώτο βήμα για να το πετύχετε αυτό είναι να δημιουργήσετε μια Ευρωζώνη δύο ταχυτήτων, όπου ο "πυρήνας" θα θέσει αυστηρούς κανόνες όσον αφορά την λιτότητα και την προσαρμογή και θα διορίσει έναν "σούπερ"  Υπουργό  Οικονομικών της ΕΖ με απεριόριστη δύναμη, και με την ικανότητα να απορρίπτει ακόμη προϋπολογισμούς των κυρίαρχων κρατών που δεν ευθυγραμμίζονται με τις θεωρίες του ακραίου νεοφιλελευθερισμού. Για τις χώρες που αρνούνται να υποκύψουν στη νέα αρχή, η λύση θα είναι απλή: σκληρή τιμωρία. Υποχρεωτική λιτότητα. Και ακόμη χειρότερα, περισσότεροι περιορισμοί στην κυκλοφορία των κεφαλαίων, πειθαρχικές κυρώσεις, πρόστιμα, ακόμη και ένα παράλληλο νόμισμα. Κρίνοντας από τις παρούσες συνθήκες, φαίνεται ότι αυτή η νέα ευρωπαϊκή δύναμη είναι υπό κατασκευή, με την Ελλάδα να είναι το πρώτο θύμα. Για κάποιους, αυτό αποτελεί μια χρυσή ευκαιρία για να κάνει ,μια αρχή με παράδειγμα την Ελλάδα και σε άλλες χώρες που ίσως να σκεφτούν μελλοντικά να μην ακολουθήσουν αυτή τη νέα γραμμή της πειθαρχίας. Αυτό που δεν έχει ληφθεί υπόψη είναι το υψηλό ποσό του κινδύνου και οι τεράστιοι κίνδυνοι που εμπλέκονται σε αυτή τη δεύτερη στρατηγική. Η στρατηγική αυτή όχι μόνο κινδυνεύει η αρχή του τέλους για το ευρωπαϊκό σχέδιο ενοποίησης με τη μετατόπιση της Ευρωζώνης από μια νομισματική ένωση σε μια ζώνη των συναλλαγματικών ισοτιμιών, αλλά προκαλεί επίσης οικονομική και πολιτική αβεβαιότητα, η οποία είναι πιθανό να μετατρέψει πλήρως τις οικονομικές και πολιτικές ισορροπίες σε όλη η Δύση. Η Ευρώπη, ως εκ τούτου, βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι. Μετά τις σοβαρές παραχωρήσεις που έγιναν από την ελληνική κυβέρνηση, η απόφαση δεν είναι πλέον στα χέρια των θεσμικών οργάνων, η οποία σε κάθε περίπτωση - με εξαίρεση την Ευρωπαϊκή Επιτροπή- δεν εκλέγονται και δεν είναι υπόλογοι στο λαό, αλλά μάλλον στα χέρια των ηγετών της Ευρώπης. Ποια στρατηγική θα επικρατήσει; Η μία που καλεί για μια Ευρώπη της αλληλεγγύης, της ισότητας και της δημοκρατίας, ή αυτή που απαιτεί ρήξη και διάσπαση; Αν κάποιοι, ωστόσο, πιστεύουν ή θέλουν να πιστεύουν ότι η παρούσα απόφαση αφορά μόνο την Ελλάδα, κάνουν ένα σοβαρό λάθος. Θα πρότεινα να ξαναδιαβάσετε το αριστούργημα του Χέμινγουεϊ, «Για ποιον χτυπά η καμπάνα".